Za twórców tego terminu uważa się M. Göbela i J.Schmidta, którzy rozumieją go jako proces, „który włącza osobę w system funkcjonalny, ale ze względu na przynależność do niego, niemal całkowicie zatraca się relacje z innymi”. , tj. czyli po włączeniu w jednym przypadku następuje wykluczenie w innym.” Zdaniem J.V. Wirtha skutkiem może być nawet zasadnicza niemożność samowykluczenia – tutaj niemożność dobrowolnego wyrwania się z hiperinkluzji – co oznacza, że inne możliwości włączenia społecznego są ograniczone, co może wymagać interwencji [2].
Hiperinkluzja jest na ogół dobrowolna. Są jednak obszary, np. najwyższe stanowiska kierownicze, które utrwalają hiperintegrację jako nieformalny warunek dostępu. Tylko ci, którzy są hiperwłączeni, uzyskują dostęp do zasobów, wpływów i uznania, jakie wiążą się z tymi stanowiskami. Ponieważ dla osoby hiperwłączonej subiektywnie ważne są jedynie wymagania kontekstu włączenia, wszystkie inne obszary społeczne stają się nieistotne.
Pierwotnie podobny termin tj. Hiperynkluza używany był w psychologii i psychiatrii, odnosząc się do nadmiernego skupienia uwagi na określonych bodźcach lub myślach. Osoba cierpiąca na hiperynkluzę może mieć trudności z przełączaniem uwagi na inne tematy lub zadania. Ten stan może występować w różnych zaburzeniach psychicznych, takich jak ADHD, zaburzenia lękowe czy zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Konsekwencje hiperynkluzy mogą obejmować trudności w funkcjonowaniu społecznym, zawodowym oraz emocjonalnym.
Źródła:
- Markus Göbel, Johannes F. K. Schmidt: Inklusion / Exklusion: Karriere, Probleme und Differenzierungen eines systemtheoretischen Begriffspaars. In: Soziale Systeme. 4, Heft 1 (1998), S. 87–117.
- Jan V. Wirth: Die Lebensführung der Gesellschaft. Grundriss einer allgemeinen Theorie. Springer Fachmedien Wiesbaden GmbH (Wiesbaden) 2014, Kap. 7. Zitiert nach: Helmut Lambers: Rezension des Buches „Die Lebensführung der Gesellschaft“ von Jan V. Wirth. In: www.socialnet.de. Abgerufen am 26. Oktober 2019.
.jpg)
0 komentarzy:
Prześlij komentarz