czwartek, 27 maja 2010

Zasiłek macierzyński

Zasiłek macierzyński przysługuje objętym ubezpieczeniem chorobowym:
  • pracownikom,
  • członkom rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych,
  • osobom wykonującym pracę nakładczą,
  • osobom wykonującym pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy-zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, oraz osobom z nimi współpracującym,
  • osobom prowadzącym pozarolniczą działalność oraz osobom z nimi współpracującym,
  • osobom wykonującym odpłatnie pracę, na podstawie skierowania do pracy, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania,
  • osobom odbywającym służbę zastępczą,
  • duchownym.
Okres wypłaty zasiłku macierzyńskiego z tytułu urodzenia dziecka wynosi od 1 stycznia 2009 r.:

  • 20 tygodni (140 dni) - w przypadku urodzenia jednego dziecka przy jednym porodzie,
  • 31 tygodni (217 dni) - w przypadku urodzenia dwojga dzieci przy jednym porodzie,
  • 33 tygodnie (231 dni) - w przypadku urodzenia trojga dzieci przy jednym porodzie,
  • 35 tygodni (245 dni) - w przypadku urodzenia czworga dzieci przy jednym porodzie,
  • 37 tygodni (259 dni) - w przypadku urodzenia pięciorga i więcej dzieci przy jednym porodzie.
Pracownica lub pracownik korzystający z dodatkowego urlopu macierzyńskiego lub dodatkowego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego mogą łączyć korzystanie z tego urlopu z wykonywaniem pracy u pracodawcy, który udzielił urlopu, w wymiarze nie wyższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy.
Od 1 stycznia 2010 r. ubezpieczony ojciec wychowujący dziecko ma prawo do zasiłku macierzyńskiego przez okres określony przepisami Kodeksu pracy jako okres urlopu ojcowskiego w wymiarze 1 tygodnia, a od 1 stycznia 2012 r. – w wymiarze 2 tygodni, nie dłużej jednak niż do ukończenia przez dziecko 12 miesięcy życia. Zasiłek macierzyński przez okres określony przepisami Kodeksu pracy jako okres urlopu ojcowskiego przysługuje zarówno pracownikom korzystającym z takiego urlopu, jak i innym osobom podlegającym ubezpieczeniu chorobowemu niebędącym pracownikami, do których przepisy Kodeksu pracy nie mają zastosowania.
Podstawę wymiaru zasiłku przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przeciętny miesięczny przychód, od którego opłacana jest składka na ubezpieczenie chorobowe za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy.
Źródło: http://zus.pl/default.asp?p=4&id=431

poniedziałek, 24 maja 2010

Czy punkt gastronomiczny, który działa parę lat powinien być zawiadomiony wcześniej o przewidzianej kontroli SANEPID?

Odpowiadając na pytanie dotyczące przeprowadzania kontroli i ich wcześniejszego zapowiadania zmartwię Cię i powiadamiam, iż zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz. Urz. L 191/1 z 2004r.), urzędowa kontrola przeprowadzana jest bez wcześniejszego uprzedzenia. Ponadto zgodnie z art. 76 ust.1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. 171 poz. 1225 z późn. zm), organom urzędowej kontroli, w związku z przeprowadzaniem urzędowych kontroli, przysługuje prawo wstępu do pomieszczeń zakładu o każdej porze.

W moim przedszkolu planuję katering. Czy muszę ten fakt zgłosić w SANEPID?

Każdy zakład prowadzący żywienie zbiorowe, zgodnie z art. 63 ust.1 ustawy z 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia z późn. zm podlega obowiązkowi zatwierdzenia działalności przez terenowo właściwy organ PIS na zasadach określonych w rozdziale II art. 6 rozporządzenia nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego Rady z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie higieny środków spożywczych. W tym celu należy skierować wniosek do właściwego ze względu na miejsce prowadzenia działalności - Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego, o stwierdzenie spełnienia wymagań koniecznych do zapewnienia higieny w procesie przygotowywania posiłków i zapewnienia ich właściwej jakości zdrowotnej. Wymagania te określone są w załączniku II cytowanego powyżej rozporządzenia (WE) nr 852/2004.
Placówki żywienia zbiorowego zamkniętego, zobowiązane są do zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego poprzez respektowanie Dobrej Praktyki Żywienia Zbiorowego. Dobra Praktyka Żywienia Zbiorowego, oprócz wymagań sanitarno-higienicznych, uwzględnia takie aspekty jak, wartość odżywcza posiłków, sposób planowania jadłospisów oraz jakość organoleptyczna posiłków.
Podejmując decyzję o wprowadzeniu żywienia cateringowego dla małych dzieci, konieczne jest zwrócenie uwagi na to, czy firma dostarczająca posiłki spełnia wymagania sanitarno – higieniczne, ale również czy uwzględnia specyfikę żywienia przeznaczonego dla małych dzieci pod względem wartości odżywczej, odpowiednio dobranych produktów minimalnie przetworzonych, z ograniczaniem substancji dodatkowych i barwników, o zmniejszonej zawartości soli. Zakład, który dostarczałby obiady, powinien specjalizować się w żywieniu dzieci.
Ponadto bardzo istotne jest zapewnienie właściwych, higienicznych warunków przewożenia posiłków oraz ich porcjowania, w taki sposób aby temperatura porcji podawanej dzieciom była właściwa – porcjowanie posiłków musi odbywać się w tzw. „strefie czynności czystych” .
Konieczne jest również zapewnienie oddzielnego pomieszczenia, przeznaczonego do higienicznego zmywania i wyparzania naczyń stołowych - „strefa czynności brudnych”. W placówce należy również zapewnić odpowiednią ilość naczyń stołowych dla dzieci– naczynia jednorazowego użytku nie są wskazane dla małych dzieci, głównie ze względów bezpieczeństwa, jak również estetycznych.
Pracownicy zatrudnieni przy porcjowaniu posiłków powinni uzyskać określone przepisami o chorobach zakaźnych i zakażeniach orzeczenia lekarskie do celów sanitarno - epidemiologicznych o braku przeciwwskazań do wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia na inne osoby. Zatrudnione osoby powinny być również przeszkolone z zakresu zasad Dobrej Praktyki Higienicznej. Są one zobowiązane do zachowania czystości osobistej i używania odzieży ochronnej, a także powinny mieć dostęp do oddzielnej ubikacji. Wszelkie węzły sanitarne powinny być wyposażone w odpowiednią naturalną lub mechaniczna wentylację (3 i 6 ust. I rozdziału, załącznika II rozporządzenia (WE nr 852/2004). Odpowiedzialność za warunki higieniczno – sanitarne w placówce oraz przygotowanie i przeszkolenie personelu ponosi właściciel zakładu.

Kiedy kierujemy pracowników na badania do celów sanitarno-epidemiologicznych?

Pracownicy mający bezpośredni kontakt z żywnością oraz inni pracujący na stanowiskach związanych z ciągłym kontaktem z ludźmi, powinni uzyskać określone przepisami o chorobach zakaźnych i zakażeniach - orzeczenia lekarskie do celów sanitarno – epidemiologicznych o braku przeciwwskazań do wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia na inne osoby ( koszt pacodawcy ok. 30 zł).
Badanie do celów sanitarno-epidemiologicznych przeprowadza się obowiązkowo przed podjęciem pracy lub nauki, przed ponownym podjęciem pracy lub nauki oraz każdorazowo po przebyciu zakażenia czynnikiem chorobotwórczym, wymienionym powyżej. Częstotliwość wykonywania badań w trakcie trwania zatrudnienia, określa lekarz dokonujący wpisu do książeczki badań dla celów sanitarno-epidemiologicznych. Książeczki trzymamy w miejscu pracy.

Jaki powinien być pierwszy krok osoby, która chciałaby założyć własną działalność gospodarczą w sektorze żywnościowym?

Z punktu widzenia osoby zamierzającej rozpocząć działalność gospodarczą, pierwszą kwestią, którą należy rozważyć, jest określenie lokalizacji i wybranie obiektu. Możliwości są dwie: można zaadaptować lub wybudować nowy lokal. Jednak należy zwrócić uwagę na rodzaj planowanej inwestycji. Inne bowiem warunki będzie musiał spełniać lokal, w którym będą serwowane jedynie napoje czy podgrzewane półprodukty, a inne restauracja, w której potrawy przygotowywane są na bazie surowców.
Przykład Kanapki sprzedawane w sklepiku szkolnym powinny być przygotowywane w warunkach zapewniających właściwą ochronę przed zanieczyszczeniem. Dlatego też mogą być one przygotowywane na terenie kuchni szkolnej w sposób, który nie będzie kolidował z czynnościami związanymi z normalną pracą kuchni, pod warunkiem jednak, że osoba je przygotowująca, będzie spełniała wymagania określone dla personelu kuchni – udokumentuje właściwy stan zdrowia (uzyska określone przepisami o chorobach zakaźnych i zakażeniach orzeczenie lekarskie do celów sanitarno-epidemiologicznych o braku przeciwwskazań do wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia na inne osoby, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dn. 2 lutego 2006r. w sprawie badań do celów sanitarno – epidemiologicznych - Dz.U. z 2006r. nr 25, poz. 191), będzie używała odzieży ochronnej i zastosuje się do wszystkich procedur i instrukcji obowiązujących personel kuchni. Kanapki po przygotowaniu powinny zostać zabezpieczone przed zanieczyszczeniem, najlepiej jednostkowo folią spożywczą, co konieczne jest zwłaszcza w przypadku, gdy w sklepiku nie ma umywalki do mycia rąk. Kanapki powinny być przygotowywane na bieżąco - na każdą przerwę lub po przygotowaniu mogą być przechowywać w urządzeniu chłodniczym - nie dłużej jednak niż jeden dzień. Wszystkie produkty powinny być przechowywane w temperaturach zgodnych z zaleceniami producenta.

Na co zwraca uwagę przedstawiciel stacji sanitarnej w czasie odbioru lokalu?

Podczas kontroli i przeglądu pomieszczeń inwestor powinien przedstawić szereg dokumentów m.in.:
  • umowę najmu lokalu lub akt jego własności,
  • KRS lub zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej,
  • numery REGON i NIP,
  • sprawozdanie z badań próbki wody,
  • umowę na wywóz śmieci,
  • protokół pomiarów wydajności i głośności wentylacji mechanicznej.  
Ostatni dokument jest niezwykle ważny, zwłaszcza w lokalach, które są adaptowane. Często bowiem znajdują się one w gęstej zabudowie, co narzuca przestrzeganie określonych norm hałasu. Natomiast nieprawidłowo wykonana wentylacja stanowi przyczynę wielu skarg i interwencji ze względu na uciążliwość dotyczącą intensywnego zapachu. Dokonywany jest również przegląd pomieszczeń, w których szczególną uwagę zwraca się m.in. na:
  • funkcjonalność i ilość pomieszczeń oraz ich wyposażenie,
  • podłączenie punktów wodnych do sieci wodno-kanalizacyjnej. 

Co należy załatwić w SANEPID w celu uruchomienia zakładu zaliczanego do branży spożywczej ?

Po uprzednim wybraniu lokalu należy zgłosić się z projektem do Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej lub do rzeczoznawcy ds. sanitarno-higienicznych w celu uzyskania opinii. W projekcie winien być dokładnie opisany zakres działania uzależniony od możliwości lokalowych. Po zaopiniowaniu projektu można przystąpić do prac budowlanych lub adaptacyjnych. Po zakończeniu prac zgodnie z projektem osoba upoważniona powinna złożyć, najpóźniej na 14 dni przed planowanym uruchomieniem działalności wniosek - do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego – o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestru. Wtedy przedstawiciele właściwej dla danego terenu stacji sanitarno-epidemiologicznej dokonują odbioru lokalu w celu wydania przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego decyzji zatwierdzającej obiekt.
(podstawa prawna: Ustawa z dn. 25.08.2006r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia; dział IV– Dz. U. z 2006r, nr 171, poz.1225 z późn. zm ; Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dn. 29.05.2007r. w sprawie wzorów dokumentów dotyczących rejestracji i zatwierdzania zakładów produkujących lub wprowadzających do obrotu żywność podlegających urzędowej kontroli Państwowej Inspekcji Sanitarnej - Dz. U. nr 106, poz.730).

Czy muszę posiadać pieczątkę firmową?

Nie ma sankcjonowanego prawem wymogu posiadania pieczątki. Można ją mieć, ale nie trzeba. Z bliżej nieznanych nam powodów największymi wielbicielami pieczątek są urzędy i banki: przy zakładaniu rachunku bankowego, wystawianiu dokumentów sprzedaży, wypełnianiu dokumentów do Urzędu Skarbowego i ZUS-u. Pieczęć firmowa powinna zawierać następujące dane:
  • Oznaczenie przedsiębiorcy – firmę lub nazwę przedsiębiorcy ze wskazaniem formy prawnej, a w przypadku osoby fizycznej – imię i nazwisko przedsiębiorcy oraz nazwę, pod którą wykonuje działalność gospodarczą,
  • Dane teleadresowe siedziby firmy,
  • Numer identyfikacyjny NIP.
W przypadku, gdy przedsiębiorca nie posiada numeru NIP wskazane jest zaczekanie z wyrobieniem pieczęci do momentu jego nadania przez Urząd Skarbowy.

Działalność gospodarcza osoby fizycznej

Zalety
Możliwość ubiegania się o dotacje na otwarcie działalności gospodarczej
Wady
• Odpowiadamy całym swoim majątkiem za prowadzoną działalność (również za ewentualne pomyłki biura księgowego),
• Nie możemy wliczyć w koszty wielu wydatków faktycznie związanych z prowadzoną działalnością (delegacje, obiady biznesowe, porządne wizytowe ubranie itp.) - czytaj: musimy zapłacić większe podatki,
• Musimy stawiać się na wezwanie każdego urzędnika,
• Musimy płacić "bezsensowne podatki" jak ubezpieczenie wypadkowe, do świadczeń, z którego nie mamy dostępu poza szczególnymi wyjątkami,
• Musimy niezależnie od dochodu, płacić wysokie składki do ZUS-u, za które być może kiedyś otrzymamy emeryturę,
Procedura rejestracji. Przedsiębiorcy działający jednoosobowo oraz wspólnicy spółek cywilnych rejestrowani są w Ewidencji Działalności Gospodarczej, którą prowadzi urząd miasta lub gminy, w którym dana osoba ma miejsce zamieszkania (wspólnicy spółki cywilnej wpisani mogą, więc być w różnych ewidencjach). Wniosek składany jest na formularzu EDG-1 i stanowi, oprócz wniosku o wpis do ewidencji, także wniosek o nadanie numeru REGON, zgłoszenie do urzędu skarbowego oraz do ZUS lub KRUS (tzw. jedno okienko).
Jego efektem będzie wydanie wpisu do ewidencji, aktualizacja lub nadanie numeru NIP, nadanie numeru REGON, a także zgłoszenie do ZUS przedsiębiorcy jako płatnika składek. Oddział, na podstawie danych z otrzymanego wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej EDG-1 sporządza pierwszorazowe dokumenty zgłoszenia płatnika składek ZUS ZFA. W sytuacji zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej ZUS sporządza z urzędu dokument ZUS ZWPA na podstawie danych z wniosku EDG-1, składanego jako zawiadomienie o zaprzestaniu działalności gospodarczej oraz kopii decyzji o wykreśleniu przedsiębiorcy z ewidencji.
Niezależnie od wypełnienia wniosku EDG-1 w organie rejestrowym i sporządzeniu z urzędu zgłoszenia płatnika, przedsiębiorca dokonuje zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych i/lub ubezpieczenia zdrowotnego, składając formularz ZUS ZUA lub ZUS ZZA, który może zostać przekazany do ZUS w formie elektronicznej (opatrzony bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu) lub papierowej (bezpośrednio w terenowej jednostce organizacyjnej ZUS lub za pośrednictwem poczty). W sytuacji zmiany danych występujących na formularzu ZUS ZUA lub ZUS ZZA należy dokonać zmiany zgłoszenia do ubezpieczeń. Jedno okienko nie zwolni nas także z konieczności wizyty w ZUS, jeżeli zamierzamy zatrudniać pracowników (jako pracodawca jesteśmy zobowiązani zgłosić pracowników do ubezpieczenia społecznego).
Pamiętajmy jednak, że dodatkowej wizyty w urzędzie skarbowym wymagać będzie m. in. rejestracja do podatku VAT oraz wybór innej formy opodatkowania niż podatek wg skali podatkowej (np. podatek liniowy). Miejmy też na uwadze, że czynności te wykonać powinniśmy przed uzyskaniem pierwszych przychodów.
Wniosek o wpis do ewidencji złożyć możemy w urzędzie gminy, jak też wysłać pocztą (niezbyt praktyczne ze względu na konieczność wizyty u notariusza celem poświadczenia podpisu) oraz poprzez stronę internetową urzędu gminy (wówczas, jeżeli nie dysponujemy podpisem elektronicznym, pracownik urzędu zaprosi nas w terminie 3 dni do urzędu w celu podpisania wniosku oraz odbioru zaświadczenia o wpisie). Po dokonaniu wpisu organ prowadzący ewidencję prześle wniosek do urzędu statystycznego, ZUSu i urzędu skarbowego, gdzie dopełnione zostaną pozostałe formalności związane z podejmowaniem działalności.
Wiele rodzajów działalności wymaga posiadania odpowiednich kwalifikacji zawodowych (jako przedsiębiorcy jesteśmy zobowiązani zapewnić posiadanie tych kwalifikacji). Najczęściej nie musimy posiadać tych kwalifikacji sami, a wystarczy, gdy zatrudnimy osoby z niezbędnymi kwalifikacjami do wykonywania określonych czynności. Wyjątkiem są pewne tylko zawody (zwłaszcza medyczne i prawnicze), w których wymaga się, by kwalifikacje zawodowe posiadał sam przedsiębiorca, – jeżeli zatem sami ich nie posiadamy, to nie wystarczy, że zatrudnimy odpowiednią osobę.
Drugą grupę barier prawnych, jakie niejednokrotnie musimy pokonać dla legalizacji naszej działalności jest tzw. reglamentacja działalności gospodarczej, tj. obowiązek uzyskania koncesji, zezwolenia albo wpisu w rejestrze działalności regulowanej.
Obowiązki te dotyczą ponad 80 różnych rodzajów działalności gospodarczej. Reglamentacja oznacza, że nie możemy podjąć działalności, jeżeli nie spełnimy przewidzianych prawem szczególnych jej warunków. W przypadku koncesji i zezwoleń musimy nadto wystąpić do właściwego organu z wnioskiem o ich udzielenie. W przypadku działalności regulowanej wystarczy złożenie oświadczenia (prawdziwego!) o spełnianiu tych warunków. Dopiero po uzyskaniu koncesji, zezwolenia albo zaświadczenia o wpisie do rejestru działalności regulowanej, możemy rozpocząć działalność. Wyjątkiem jest tu działalność regulowana, którą możemy także podjąć po upływie 14 dni od złożenia wspomnianego oświadczenia, jeżeli organ prowadzący rejestr nic w tym czasie w naszej sprawie nie zrobił. Wystarczy wówczas na piśmie powiadomić ten organ, że rozpoczynamy działalność.

Wnisek o przyznanie dotacji

  1. Wniosek wypełniamy czytelnie (najlepiej komputerowo), bez poprawek,
  2. Piszemy i bronimy cele: zbadałem, zebrałem itd. a nie marzenia: jestem przekonany/a, wierzę, że... itd.,
  3. Wymieniamy konkurencję ( z nazwy), także pośrednio mogącą mieć wpływ na twój rynek,
  4. Planowane etaty: wymieniamy nazwę stanowiska, kwalifikacje i doświadczenie potencjalnych pracowników,
  5. Środki zaangażowane w przedsięwzięcie: rzeczowe oraz finansowe,
  6. Tytuł prawny do lokalu: wystarczy umowa przedwstępna. Wyciąg z ksiąg wieczystych dotyczy tylko lokalu własnego (własność hipoteczna),
  7. Czy działalność wymaga koncesji i zezwoleń? Organem uprawnionym do wydania zezwolenia bądź odmowy wydania zezwolenia jest właściwy minister,
  8. Kursy i szkolenia: te, które dotyczą projektowanego przedsięwzięcia nawet, jeśli były to szkolenia u poprzedniego pracodawcy a nie posiadamy odpowiedniego zaświadczenia,
  9. Kwalifikacje: w systemie szkolnym,
  10. Odbiorcy: załącz listy intencyjne,
  11. Rozmiary rynku: województwo, powiat, gmina-jaka,
  12. Motywacja: patrz punkt 2,
  13. Inne: dołącz zdjęcia wykonanych usług, zrzuty stron internetowych, które współtworzyłeś, ogrodów, które projektowałeś itd.
  14. Wyszczególnienie wydatków: napisz laptop zamiast Toshiba GH200-34F,
  15. Zestawienie zysków i strat: pamiętaj dla ryczałtowca inna jest podstawa do opodatkowania,
  16. Liczy się rentowność i zyskowność. Podziel Przychody przez zysk netto,
  17. Nie zapomnij o poborach własnych: w zasadzie osoba fizyczna dysponuje całym zyskiem firmy (minus ewentualny VAT-7),

czwartek, 20 maja 2010

W jakiej formie zgłosić fakt współpracy męża ZUS-owi oraz jakie i jakiej wysokosci składki będę musiała za niego płacić?

Jako płatnik składek ZUS, powinna pani zarejestrować męża jako Ubezpieczonego na druku ZUS-ZUA z kodem jak dla osoby współpracującej. Konsekwencją takiego kroku jest obowiązek płacenia za osobę współpracującą pełnych składek ZUS (w takim przypadku nie ma zastosowania ulgowy ZUS). Można odliczyć składki na ubezpieczenie społeczne osoby współpracującej od dochodu, a część składek zdrowotnych od podatku.
Za osobę współpracującą dla celów ubezpieczoniowych z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność uważa się: małżonka, dzieci własne (również przysposobione), dzieci drugiego małżonka (również przysposobione), rodziców, macochę i ojczyma (oraz osoby przysposabiające), jeżeli pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym i współpracują przy prowadzeniu tej działalności.
Nie stanowią kosztów uzyskania przychodu wartość własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników. Powyższy przepis oznacza, że wartość pracy, przede wszystkim wszelkie kwoty wypłacone małżonkowi oraz małoletnim dzieciom podatnika, nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu. Nie ma przy tym znaczenia, czy kwoty wypłacono po prostu za współpracę, czy tez na podstawie formalnie zawartej umowy o pracę albo umowy zlecenia.

Zaliczka na podatek dochodowy, zasady ogólne

Obecnie zniesiono obowiązek składania comiesięcznych deklaracji do US, jednakże jesteśmy zobligowani do comiesięcznych wpłat zaliczek na podatek. Wybierając rozliczanie się według skali podatkowej, wysokość zaliczek za miesiące do listopada roku podatkowego ustala się w następujący sposób:
  • do wpłaty zaliczki jesteśmy zobowiązani od miesiąca , w którym obliczony na podstawie księgi przychodów i rozchodów dochód przekroczył kwotę wolną od podatku (obecnie: 2010 r.: 3091 zł)
  • zaliczkę do zapłaty w tym miesiącu stanowi podatek obliczony od wypracowanego dochodu
  • wpłaty w kolejnych miesiącach ustalamy jako różnicę między podatkiem należnym od dochodu wypracowanego od początku roku a sumą zaliczek wpłaconych w miesiącach poprzedzających
  • obliczoną zaliczkę pomniejszamy o wielkość składki na ubezpieczenie zdrowotne , opłaconej w danym miesiącu 
Zgodnie przepisami zaliczki miesięczne za okres od stycznia do listopada jesteśmy zobligowani uiszczać w terminie do 20 każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Oznacza to, że np. zaliczkę za lipiec wpłacamy do 20 sierpnia, a zaliczkę grudniową w wysokości należnej za listopad musimy wpłacić w terminie do 20 grudnia. Dodatkowo, gdy rozliczamy się według skali podatkowej jesteśmy obowiązani do składania w urzędzie skarbowym deklaracji o dochodach osiągniętych od początku roku.
Jeżeli płacimy podatek według liniowej stawki 19 proc. zaliczki wpłacamy od miesiąca, w którym wypracowaliśmy dochód niezależnie od jego wysokości. 

Jaką metodę płacenia podatku wybrać na Książce: podatek liniowy czy skala?

Wybierając stawkę linową jesteśmy zobligowani do złożenia przed dniem rozpoczęcia działalności oświadczenia o wyborze tej formy.
Jeżeli podatnik (lub jego wspólnik) w roku podatkowym poprzedzającym rok podatkowy z tytułu stosunku pracy nie wykonywał na rzecz byłego pracodawcy czynności, którymi podatnik lub wspólnik obecnie się zajmują wówczas może wybrać stawkę liniową.
Tylko pozornie stawka liniowa może nam sie wydawać zawsze korzystniejsza. Nawet laik w kwestiach podatkowych zada sobie pytanie czy liniowy podatek może być kiedykolwiek gorszy od skali podatkowej? Odpowiedź brzmi tak, ponieważ wybierając stawkę liniową tracimy część przywilejów przysługujących nam gdy korzystamy ze skali podatkowej (np. prawo do wspólnego rozliczania się z małżonkiem, preferencji dla samotnych rodziców, zwolnienia w związku z inwestycjami w specjalnej strefie ekonomicznej, większości ulg podatkowych). Kiedy więc rozważamy wybór stawki linowej jako formy opodatkowania musimy mieć świadomość, że jest to ekonomicznie uzasadnione, gdy dochód z Naszej działalności w danym roku podatkowym przekroczy i to znacznie pierwszy przedział skali podatkowej (w 2008 r. 44 490zł). W roku 2007 wybór stawki liniowej opłacalny był dopiero przy rocznym dochodzie przekraczającym 49 tys. zł. Generalna zasada jest taka, że im wyższy dochód z prowadzonej działalności, tym większa Nasza korzyść podatkowa z rozliczania się według liniowej stawki.
Gdy korzystamy ze stawki liniowej przysługuje nam natomiast prawo do pomniejszania dochodu o składki na ubezpieczenie społeczne własne i współpracowników, a ponadto prawo do tzw. kredytu podatkowego dla otwierających działalność gospodarczą.

Odpowiedzialność cywilna

Wykonywanie niektórych zawodów pociąga za sobą szczególną odpowiedzialność. Dlatego w ofercie Ubezpieczycieli znajdują się ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie tylko w życiu prywatnym ale również zawodowym, m.in.: lekarza, szkoleniowca i księgowego.Chronią one w sytuacjach, gdy nieumyślnie spowodujemy jakąś szkodę. O jakich kwotach mówimy:
Przykład
Branża: edukacja
Kwota odszkodowania 100 000 zł
Możliwe straty: 1000-5000 zł
Składka: 200 zł/rok
Obowiązkowe ubezpieczenie OC zawodowe adresowane jest do podmiotów posiadających stosowne uprawnienia do wykonywania zawodów. Warunki tego ubezpieczenia określa Rozporządzenie Ministra Finansów. Obowiązkowe ubezpieczenia OC zawodowe m.in. dla:
  • zarządców nieruchomości,
  • inżynierów budownictwa i architektów,
  • adwokatów,
  • badacza i sponsora, 
  • czynności agencyjnych biur turystycznych, 
  • brokera, 
  • podmiotów świadczących usługi certyfikacyjne, 
  • detektywów, 
  • doradców podatkowych (taka musi ponieść koszty odszkodowań, wynajęcia ekspertów, ewentualnego postępowania karno-skarbowego, 
  • organizatorów imprez masowych, 
  • komorników sądowych, 
  • z tytułu wykonywania czynności agencyjnych, 
  • czynności agencyjnych dealerów samochodowych, 
  • notariuszy, 
  • pośredników w obrocie nieruchomościami, 
  • radców prawnych, 
  • podmiotów do badania sprawozdań finansowych, 
  • rzeczników patentowych, 
  • rzeczoznawców majątkowych, 
  • w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych, 
  • lekarza, 
  • NZOZ 

środa, 19 maja 2010

Zakupiliśmy program komputerowy, który zostanie częściowo (50%) refundowany z otrzymanej dotacji. Chcemy go amortyzować jednorazowo. W jakiej wysokości mogę zaliczyć odpisy amortyzacyjne w koszty uzyskania przychodów?

Można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od tej części wartości wydatkowanej na zakup, która nie została zwrócona przedsiębiorstwu w postaci dotacji. Nie stanowią bowiem kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od części, która została podatnikowi zwrócona w jakiejkolwiek formie.

wtorek, 18 maja 2010

Spółka cywilna

Dla kogo spółka cywilna
Zgodnie z art. 860 kodeksu cywilnego (kc) umowa spółki cywilnej może łączyć wyłącznie przedsiębiorców i musi mieć na celu osiągnięcie określonego celu gospodarczego (w praktyce prowadzenia określonej działalności gospodarczej). Kodeks nie przewiduje ograniczeń w zakresie formy prowadzenia działalności przez wspólników spółki, stąd mogą nimi być zarówno osoby fizyczne jak i spółki prawa handlowego.
Z uwagi na brak możliwości ograniczenia odpowiedzialności wspólników za zobowiązania spółki, a także brak podmiotowości prawnej, spółka cywilna powinna mieć ograniczone wykorzystanie gospodarcze.
W praktyce jest jednak najpopularniejszą formą współdziałania przedsiębiorców, od przedsięwzięć niewielkich, po osiągające milionowe obroty. Jest to wynikiem przede wszystkim jej nieskomplikowanej formuły prawnej.
Umowa spółki cywilnej może być zawarta w celu prowadzenia każdej dopuszczalnej prawem działalności gospodarczej (chyba, że przepisy szczególne nakazują inną formę - np. spółki akcyjnej w przypadku banków). Patrząc jednak na jej specyfikę zaleca się wykorzystanie spółki cywilnej do niewielkich przedsięwzięć np. przedsiębiorstw rodzinnych. Z uwagi niewielki stopień skomplikowania oraz znikomą liczbę formalności niezbędnych do prowadzanie działalności w ramach spółki cywilnej, jest to popularna forma działaności gospodarczej. Do niedawna na wspólnikach spółki cywilnej, która osiągała określony w przepisach rachunkowości pułap przychodu istniał obowiązek przekształcenia jej w spółkę jawną (jedną ze spółek regulowanych w kodeksie spółek handlowych). W ramach ostatnich nowelizacji ksh, obowiązek ten został jednak zniesiony.
Jak założyć spółkę cywilną
Spółka cywilna (z punktu widzenia przepisów prawa cywilnego) jest jedynie umową. Oznacza to, że nie posiada odrębnej podmiotowości prawnej. Jej skuteczność wymaga jedynie zawarcia odpowiedniej pisemnej umowy.
Zawartość umowy
Umowa spółki cywilnej powinna zawierać: nazwę spółki, listę wspólników, przedmiot prowadzonej dałalności gospodarczej, wartość i rodzaj wniesionego wkładu, czas na jaki zawarto umowę spółki (oznaczony lub nieoznaczony).
Wkład jest obowiązkowym świadczeniem wspólnika na rzecz spółki. Może mieć charakter przeniesienia własności określonego przedmiotu czy kwoty pieniędzy, ale także świadczeń udzielanych na rzecz spółki (świadczenie usług, przekazanie know-how), czy udostępnienie określonego składnika do użytku spółki (np. nieruchomości czy samochodu). Jeśli wartość wkładów nie została określona: uznaje się, że miały jednakową wartość. Jeśli umowa nie będzie zawierać dodatkowych elementów obowiązywać będą przepisy kodeksu cywilnego, te jednak mogą zazwyczaj podlegać daleko idącym zmianom. Wszystkie rozwiązania różne od przyjętych w kodeksie muszą być uwzględnione w umowie spółki.
Zgłoszenie do Ewidencji działalności gospodarczej i KRS
Spółka jako taka nie podlega bezpośredniemu zgłoszeniu do żadnego z państwowych rejestrów. Jednakże wspólnicy działający w ramach spółki cywilnej muszą dokonać odpowiedniej wzmianki w ewidencji działalności gospodarczej lub KRS (jeśli prowadzą działalność w ramach spółki prawa handlowego).
W przypadku spółek prawa handlowego wzmianka o prowadzeniu działalności w ramach spółki cywilnej z innym przedsiębiorcą znajduje się w dziale pierwszym wpisu. Spółka cywilna nie ma podmiotowości prawnej na gruncie prawa cywilnego. Jest jednak płatnikiem podatku VAT i w takim zakresie wymagane jest złożenie przez wspólników wniosku o nadanie numeru NIP.

Środek trwały

Środek trwały to składnik rzeczowych aktywów przedsiębiorstwa, wyróżniający się następującymi cechami: długim czasem użytkowania (powyżej 1 roku), postacią rzeczową (w przeciwieństwie do wartości niematerialnych i prawnych), jest zdatny do użytku (nie uznaje się za środki trwałe poszczególnych, oddzielnie zakupionych obiektów, składających się np. na komputer, czyli jednostki centralnej, monitora, klawiatury, lecz dopiero ich zespół przyjęty do użytkowania jako kompletny obiekt) i używany na potrzeby przedsiębiorstwa (jeżeli firma zajmuje się sprzedażą produktów lub towarów, a kupiła nieruchomość np. budynek, którego pomieszczenia ma zamiar wynajmować, wtedy taki budynek będzie traktowany jako inwestycja a nie jak środek trwały).
Wartość 3500 zł wynika wprost z ustawy o podatku dochodowym Art 16d. punkt 1
Środkami trwałymi są w szczególności: nieruchomości, np. budynki, grunty (grunty wprowadza się do ewidencji środków trwałych, chociaż nie podlegają amortyzacji), lokale spółdzielcze będące odrębną własnością, własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, maszyny i urządzenia, środki transportu, inwentarz żywy.
Podejście prawa podatkowego do środków trwałych różni się od podejścia w ustawie o rachunkowości. Jedną z różnic, jakie występują w tym zakresie, jest inna klasyfikacja niektórych składników majątku do tej grupy aktywów. Przykładem może tu być prawo wieczystego użytkowania gruntu, które zgodnie z przepisami bilansowymi stanowi środek trwały i podlega amortyzacji. Natomiast według ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych klasyfikuje się jako wartość niematerialną, która nie podlega amortyzacji.

Amortyzacja wartości niematerialnych i prawnych

Amortyzacji podlegają nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania: spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, licencje (na programy komputerowe: z każdym oprogramowaniem związana jest licencja albo umowa przenosząca prawa autorskie. Przepisy nie dają możliwości zaliczenia do wartości niematerialnych i prawnych programów komputerowych stworzonych przez podatnika we własnym zakresie.), prawa do: wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych, wzorów zdobniczych, wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Stawki:
  • 24 miesiące - licencje (sublicencje) na programy komputerowe oraz prawa autorskie,
  • 24 miesiące - licencje na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych,
  • 12 miesięcy - poniesione koszty zakończonych prac rozwojowych,
  • 60 miesięcy - pozostałe wartości niematerialne i prawne.
Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, w tym m.in. licencji, których wartość początkowa nie przekracza 3,5 tys. zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. W takim przypadku program komputerowy traktowany jest, jakby nie był wartością niematerialną i prawną. Jednak trzeba podkreślić, że podatnik, mimo że wartość programu komputerowego nie przekracza 3,5 tys. zł, może go amortyzować jak wartość niematerialną i prawną.
Przykład: System komputerowy o wartości 1,5 tys. zł z amortyzacją
Podatnik nabył licencję za 1500 zł. Postanowił zaliczyć tę licencję do wartości niematerialnych i prawnych. Licencję wpisał w związku z tym do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. Z uwagi na to, że wartość licencji jest niższa niż 3,5 tys. zł, podatnik postanowił dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania licencji do używania (czerwiec 2009 r.). Dokonany w ten sposób odpis amortyzacyjny zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.
Przykład: System komputerowy bez amortyzacji
Podatnik kupił wraz z zestawem komputerowym licencję na użytkowanie wraz z tym zestawem systemu operacyjnego. Cena nabycia licencji wyniosła 1,5 tys. zł. Podatnik zdecydował, że w związku z tym, że wartość nabytej licencji nie przekracza 3,5 tys. zł, nie będzie zaliczał jej do wartości niematerialnych i prawnych. W konsekwencji podatnik zaliczył jednorazowo 1,5 tys. zł do kosztów uzyskania przychodów. Licencja została oddana do używania w czerwcu 2009 r. W związku z tym podatnik zaliczył ten wydatek do kosztów czerwca

Amortyzacja środków trwałych

Amortyzacja to zmniejszenie lub utrata wartości środka trwałego na skutek jego zużycia (ekonomicznego i fizycznego) w wyniku normalnego używania. W bilansie, amortyzacja jest kosztem niepieniężnym (to znaczy nie pociąga za sobą wydatków: istotą amortyzacji jest rozłożenie w czasie jednorazowego wydatku poniesionego na zakup środka trwałego). Z pomocą amortyzacji nakłady na zakup czy wytworzenie środka trwałego są stopniowo zaliczane w koszty poszczególnych okresów. Stosuje się różne metody amortyzacji:
  • metoda liniowa (równomierna) - amortyzowanie co miesiąc takiego samego odsetka wartości środka trwałego (np. jeśli okres amortyzacji środka trwałego obejmuje 5 lat, czyli 60 miesięcy, to co miesiąc będzie odpisywana w koszty 1/60 część wartości tego środka trwałego). Oparta jest na założeniu, że zużycie środka trwałego i utrata jego wartości jest taka sama w każdym okresie.
    • A_{r}= over {POE}}
      gdzie A_{r} - amortyzacja roczna
      CN - cena nabycia
      W_{P} - wartość pozostałości
      POE - przewidywany okres eksploatacji
  • metoda degresywna (stawka malejąca) - to metoda przyspieszona, z zastosowaniem odpowiedniego współczynnika podwyższającego, wykorzystywana w szczególnych przypadkach. Oparta jest na założeniu, że zużycie środka trwałego a zwłaszcza zmniejszenie jego wartości następuje w początkowym okresie jego używania szybciej niż w następnych okresach.
    • D_{n}={LPLE over sum {LE}}
      gdzie LPLE - liczba pozostałych lat eksploatacji
      LE - lata eksploatacji
  • metoda progresywna (stawka rosnąca) - to metoda przyspieszona, z zastosowaniem odpowiedniego współczynnika podwyższającego, wykorzystywana w szczególnych przypadkach. Oparta jest na założeniu, że wraz z upływem czasu zużycie środka trwałego i utrata jego wartości następuje coraz szybciej.
Decydując się na amortyzację, trzeba wiedzieć, że przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych, prawo bilansowe dopuszcza stosowanie dowolnej metody amortyzacji, podatnik będzie musiał ustalić metodę amortyzacji. W trakcie trwania amortyzacji środka trwałego nie można dokonać zmiany metody amortyzacji tego środka. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Dla środków trwałych o wartości równej lub niższej niż 3.500 zł mogą być stosowane stawki z wykazu lub też można dokonać odpisu amortyzacyjnego jednorazowo – odpisując 100 % wartości początkowej w miesiącu wydania tych środków trwałych do używania lub następnym.
Jeżeli składnik o wartości przekraczającej 3.500 zł nie został zaliczony do środków trwałych z uwagi na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok, to:

  1. należy ten składnik (w pierwszym miesiącu po upływie roku) zaliczyć do środków trwałych,
  2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między wartością początkową a kwotą amortyzacji obliczoną według stawki z wykazu.

Biznes-plan Przykład

poniedziałek, 17 maja 2010

Pobory własne ?

Tożsame z wydatkami osobistymi w miesiącu ?

Zestawienie zysków i strat

Rachunek wyników, inaczej rachunek (zestawienie) zysków i strat - element sprawozdania finansowego jednostki. Informuje jaka jest efektywność poszczególnych rodzajów działalności oraz jaki jest ogólny wynik przedsiębiorstwa. Rachunek zysków i strat ukazuje zdolność firmy do generowania zysków i samofinansowania, prezentuje strumienie pieniężne.

Płaca pracownika brutto

Wynagrodzenie wykazane w umowie o pracę (umowa zlecenia to usługa płaca a nie płaca pracownika!) to wynagrodzenie brutto.
Czemu w planie przepływów gotówki podaje się: ZUS pracowników? Poprawnie powinno być: "płace pracowników brutto oraz w kolejnym wierszu: ZUS za pracowników w części przypadającej na poracodawcę"
Kwota ta jest podstawą naliczania podatku dochodowego oraz składki na ubezpieczenie społeczne. Po ich odjęciu pozostaje wynagrodzenie netto, czyli pieniądze, które wpływają na konto pracownika. W związku z tym, że kwota wynagrodzenia brutto zasila różnego rodzaju fundusze i znaczna jej część trafia do fiskusa, faktyczna wypłata (wynagrodzenie netto) jest dużo mniejsza. Obciążenia, jakim podlega wynagrodzenie pracownika to:
  1. składka na ubezpieczenie społeczne,
  2. zaliczka na podatek dochodowy.
  3. Do tego dochodzi jeszcze składka na ubezpieczenie zdrowotne. 
Pan X otrzymał na rękę: 1689,43 zł. ponieważ na umowie o pracę jest kwota 2500 zł. Dlaczego?

Składka na ubezpieczenie emerytalne: 9,76 proc. x 2500 zł = 244 zł
Składka na ubezpieczenie rentowe: 6,5 proc. x 2500 zł = 162,50 zł
Składka na ubezpieczenie chorobowe: 2,45 proc. x 2500 zł = 61,25 zł
Składka na ubezpieczenie zdrowotne: 8,75 proc. x (2500 – 244 – 162,50 – 61,25) zł = 177,82 zł
Zaliczka na podatek: 165 zł

Ryczałt

Ryczałtem mogą być osoby fizyczne prowadzące indywidualną działalność gospodarczą, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne i spółki partnerskie której wspólnikami są wyłącznie osoby wykonujące wolny zawód. Dodatkowo w sposób zryczałtowany mogą być opodatkowane na warunkach określonych w ustawie przychody osób fizycznych nieprowadzących pozarolniczej działalności gospodarczej osiągane z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Na warunkach określonych w ustawie ryczałtem mogą zostać objęte osoby wykonujące wolny zawód. Osoby objęte tym podatkiem nie uwzględniają kosztów uzyskania przychodu i opłacają podatek w formach uproszczonych - mają do spełnienia znacznie mniej wymogów dotyczących rachunkowości podatkowej. Muszą jednak prowadzić ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
Stawki ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych wynoszą:
20 % przychodów osiąganych w zakresie wolnych zawodów,
17 % przychodów z tytułu niektórych rodzajów działalności usługowej,
8,5 % od przychodów z działalności usługowej,
5,5 % od przychodów z działalności wytwórczej i budowlanej,
3,0 % od przychodów z działalności usługowej w zakresie handlu.
Z tej formy opodatkowania nie mogą korzystać:
  • opłacających podatek w formie karty podatkowej,
  • korzystających, na podstawie odrębnych przepisów, z okresowego zwolnienia od podatku dochodowego,
  • osiągających w całości lub w części przychody z tytułu: prowadzenia aptek, działalności w zakresie udzielania pożyczek pod zastaw (prowadzenie lombardów), działalności w zakresie kupna i sprzedaży wartości dewizowych,
  • wytwarzających wyroby opodatkowane podatkiem akcyzowym, na podstawie odrębnych przepisów, z wyjątkiem wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii,
  • podejmujących wykonywanie działalności w roku podatkowym po zmianie działalności wykonywanej: samodzielnie na działalność prowadzoną w formie spółki z małżonkiem, w formie spółki z małżonkiem na działalność prowadzoną samodzielnie przez jednego lub każdego z małżonków, samodzielnie przez małżonka na działalność prowadzoną samodzielnie przez drugiego małżonka - jeżeli małżonek lub małżonkowie przed zmianą opłacali z tytułu prowadzenia tej działalności podatek dochodowy na ogólnych zasadach,
  • rozpoczynających działalność samodzielnie lub w formie spółki, jeżeli podatnik lub co najmniej jeden ze wspólników, przed rozpoczęciem działalności w roku podatkowym lub w roku poprzedzającym rok podatkowy, wykonywał w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy czynności wchodzące w zakres działalności podatnika lub spółki.

Usługi obce

Usługi obce to roboty i usługi wykonane przez inne jednostki, usługi transportowe, usługi remontowe będące kosztami wykonywanych przez inne jednostki gospodarcze remontów, napraw i konserwacji środków trwałych. Inne usługi obce np. poczty, łączności, bankowe.

Towary, materiały

Towarem są dobra materialne zakupione i przeznaczone do sprzedaży bez ich przetwarzania. Jeśli przedsiębiorstwo zakupuje dobro z zamiarem jego przetworzenia, dobro to będzie określane mianem materiałów, a po przetworzeniu będzie określane jako produkt (wyrób gotowy). To samo dobro może być więc przez jedno przedsiębiorstwo określane mianem towaru a przez inne nie. Takim przykładem mogą być owoce, które dla hurtownika będą towarem, gdyż skupuje je on i odsprzedaje bez ich przetwarzania. Dla wytwórni dżemu będą one natomiast materiałem, z którego następnie powstanie wyrób gotowy (produkt) w postaci słoika dżemu.

Termin płatności

Termin płatności jest to dzień, w którym należy spłacić zobowiązanie, lub okres między dniem powstania a dniem wymagalności wierzytelności. W przypadku handlu, szczególnie w przypadku sprzedaży business to business (czyli pomiędzy firmami), częstą praktyką jest wykorzystywanie tzw. kredytu kupieckiego, polegającego na tym, że zapłata za otrzymany towar następuje dopiero po pewnym czasie. Termin płatności oznacza moment, w którym płatność ta ma nastąpić. Może on być wyrażony na dwa sposoby:
Termin płatności określony jako dzień – termin płatności określony jest jako konkretna data.
Termin płatności określony jako okres – w tym przypadku termin płatności określony jest w dniach (np. 30 dni). Zapłata musi nastąpić nie później niż 30 dni od sprzedaży. Z reguły dni liczone są od dnia wystawienia faktury.

Należności

Należności są to wszystkie aktywa, które należą nam się od podmiotów zewnętrznych w związku ze zdarzeniami zainstniałymi w przeszłości. Najpowszechniejszym przykładem takiego zdarzenia będzie sprzedaż, gdzie wysłaliśmy towar do klienta i wystawiliśmy mu fakturę z terminem zapłaty za 30 dni. Jest to technika bardzo często spotykana we współczesnym biznesie. Sprzedaż została dokonana, natomiast klient zapłaci dopiero po pewnym czasie, powstaje więc należność od klienta, którą wykazujemy w aktywach.

Środki pieniężne

Banknoty i monety oraz rozrachunkowe jednostki pieniężne krajowe i zagraniczne, tak w gotówce, jak i na rachunkach bankowych lub w formie lokaty pieniężnej, czeki i weksle obce płatne w ciągu trzech miesięcy od daty ich wystawienia oraz metale szlachetne, jeżeli nie są zaliczane do rzeczowych składników majątku obrotowego.

Koszty

Wyrażone pieniężnie zużycie własnych czynników produkcji, usług obcych, pracy ludzkiej w jednostce gospodarczej w oznaczonym czasie.

Inne metody ustalania cen

Zasada postrzeganej wartości
Co raz więcej firm stosuje zasadę postrzeganej wartości. Używają one zmiennych pozacenowych ze sfery marketing mix marketing mix, aby zbudować postrzeganą wartość w oczach klienta. Cena jest ustalana tak, aby tę wartość przechwycić. Kalkulacja cen według tej zasady dobrze współgra z procesem pozycjonowania produktu. Przedsiębiorstwo tworzy koncepcję produktu o określonej jakości i cenie dla określonego rynku docelowego rynek docelowy. W przypadku, gdy prognozowany zysk ze sprzedaży produktu przy zaplanowanej cenie i kosztach jest zadowalający, firma kontynuuje dalsze prace nad produktem i jego wprowadzeniem na rynek. Istnieją dwie podmetody kalkulacji cen według zasady postrzeganej wartości:

wycenianie według wartości użytkowej (value-in-use price),
oraz ustalanie ceny według wartości składników (component-value pricing), która stwarza dla klienta możliwość uzyskania kilku z wszystkich możliwych dodatkowych korzyści i zapłacenia ceny pomiędzy ceną standardową i podwyższoną.
Przykład: producent nawozu do trawnika może ustalić cenę wyżej niż przeciętna konkurencji, jeśli składnikiem nawozu jest czynnik istotnie zmniejszający porost trawy. Klient oszczędza na kosztach koszenia.
Rzeczą podstawową przy kalkulacji ceny zasadą wartości postrzeganej jest ustalenie jak rynek postrzega wartość danej oferty. Niezbędne, więc jest dokładne badanie rynku.
Zasada kalkulacji ceny według wartości
(ang. value pricing) sprowadza się do tego, że firmy oferują niską cenę za produkty wysokiej jakości. Stosowanie tej metody wiąże się z dokładną przebudową firmy, aby obniżyć koszta własne.
Ceny konkurencji
są głównym punktem odniesienia przy kalkulacji cen według zasady naśladownictwa. Firma może żądać za swoje produkty mniej, więcej lub tyle samo, co główni konkurenci. Zasada ta jest dość powszechnie stosowana szczególnie tam, gdzie koszty są trudne do oszacowania lub reakcje konsumentów nie są pewne.
Kalkulacja cen według zasady przetargu utajnionego
Przedsiębiorstwa są zmuszone do uwzględniania cen konkurencji również tam, gdzie ubiegają się one o kontrakt. Nie wystarczy oszacować kosztów i popytu, bo chcąc wygrać przetarg firma musi podać cenę niższą od konkurencji. Niemniej jednak, firma jest ograniczona wysokością zaangażowanego kapitału. Musi, zatem podać taką cenę, żeby była nie tylko konkurencyjna cenowo, ale również nie pogorszyła się jej sytuacja finansowa. W takim przypadku logicznym posunięciem byłoby oferowanie ceny, która maksymalizuje zysk oczekiwany. Stosowanie kategorii zysku oczekiwanego ma sens dla przedsiębiorstwa, które uczestniczy w wielu przetargach. Może ono zrealizować zysk w długim okresie. Natomiast firma, która bierze udział w przetargach tylko od czasu do czasu lub też bardzo potrzebuje kontraktu, stosowanie tej metody nie przyniesie żadnych korzyści. Stosowanie kategorii zysku oczekiwanego ma sens dla przedsiębiorstwa, które uczestniczy w wielu przetargach. Może ono zrealizować zysk w długim okresie. Natomiast firma, która bierze udział w przetargach tylko od czasu do czasu lub też bardzo potrzebuje kontraktu, stosowanie tej metody nie przyniesie żadnych korzyści.

Polityka cenowa

Kalkulacja cen w formie narzutu na koszty

1. Problem
Kalkulację cen w formie narzutów na koszty rozpoczyna się od obliczenia kosztu jednostkowego a następnie dodaje się określony narzut. Najczęściej są to narzuty standardowe, uproszczony narzut może przyjąć regułę: koszt jednostkowy pomnożony przez np. trzy daje cenę sprzedaży. Decyzje oparcia ceny na kosztach przeciętnych wpływają w sposób bezpośredni na prognozowaną wielkość sprzedaży i dochody (patrz: Rachunek zysków i strat).
Narzuty na koszty są relatywnie wysokie dla produktów:
  • sezonowych, gdyż tylko przez pewien czas utrzymuje się wysoki popyt na nie
  • nietypowych, o długim cyklu obrotu
  • o wysokim koszcie przechowywania
  • o wysokim koszcie sprzedaży
  • o nieelastycznym popycie  
Cena sprzedaży jest ustalana na podstawie pożądanego przez producenta zysku i przyznanej pośrednikom marży. Metoda ta jest prosta i łatwa w zastosowaniu. Stosowana jest przeważnie wtedy, gdy produkcja trwa przez długi czas, występuje inflacja.
2. Przykład
Załóżmy, że koszt stały (ks) wynosi 300 tysięcy złotych, a koszt jednostkowy zmienny (jkz) 10 zł. Przedsiębiorstwo zamierza wyprodukować 50 tysięcy jednostek produktu (V). Całkowity koszt jednostkowy (Kj) można obliczyć w następujący sposób:
Kj = 10 zł + (300 000 zł : 50 000) = 10 zł + 6 zł = 16 zł
Zakładając narzut w wysokości 20%, otrzymujemy cenę (Cn):
Cn = Kj : (1 - narzut) = 16 zł : (1-0,20) = 16 zł : 0,8 = 20 zł
Przy cenie 20 zł producent zarabia 4 zł na każdej jednostce sprzedanego produktu. Jeżeli pośrednicy mają dostać za swoje usługi marżę równą stuprocentowemu narzutowi to cena detaliczna produktu powinna wynosić 40 zł
3. Wady metody
Metoda ta nie bierze pod uwagę aktualnego popytu, wartości produktu postrzeganej przez nabywców i konkurencji na rynku. Metoda może się nie sprawdzić, gdy konkurenci ustalą ceny na niższym poziomie z uwagi na niższe koszty lub w celu zdobycia większych udziałów w rynku. Gdy konkurenci stosują także metodę kalkulacji cen na podstawie narzutów na koszty, to konkurencja cenowa odgrywa minimalną rolę.
4. Zalety metody
Sprzedawcy z większą łatwością szacują koszty niż popyt. Dzięki związaniu ceny z kosztem, upraszczają problem ustalania cen. jeśli ta metodą posługuje się cała branża konkurencja cenowa jest niska. ustalenie ceny powiązanej z kosztami a nie z popytam jest, zdaniem wielu, uczciwszym sposobem ustalenia ceny.

niedziela, 16 maja 2010

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

1. Definicje
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością może być utworzona przez jedną albo więcej osób w każdym celu prawnie dopuszczalnym, chyba że ustawa stanowi inaczej. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie może być zawiązana wyłącznie przez inną jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.
2. Wysokość kapitału
Kapitał zakładowy spółki powinien wynosić co najmniej 5.000 zł. Kapitał zakładowy spółki dzieli się na udziały o równej albo nierównej wartości nominalnej. Udziały nie mogą być obejmowane poniżej ich wartości nominalnej. Jeżeli udział jest obejmowany po cenie wyższej od wartości nominalnej, nadwyżkę przelewa się do kapitału zapasowego.
3. Nazwa
Firma spółki może być obrana dowolnie; powinna jednak zawierać dodatkowe oznaczenie "spółka z ograniczoną odpowiedzialnością". Dopuszczalne jest używanie w obrocie skrótu "spółka z o.o." lub "sp. z o.o.".
4. Rejestracja
Krajowy Rejestr Sądowy. Wraz z zarejestrowaniem spółka nabywa ona osobowość prawną.
5. Odpowiedzialność
Za zobowiązania spółki z o.o. odpowiada spółka całym swoim majątkiem. Wspólnicy nie odpowiadają za zobowiązania spółki. Za zobowiązania spółki mogą dopowiadać solidarnie członkowie zarządu, ale tylko wtedy, gdy egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna (odpowiedzialność subsydiarna). Członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłosił wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczął postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody.
6. Prowadzenie spraw i reprezentacja spółki
Spółkę reprezentuje oraz prowadzi jej sprawy Zarząd. Zarząd składa się z jednego albo większej liczby członków. Do zarządu mogą być powołane osoby spośród wspólników lub spoza ich grona. Członek zarządu jest powoływany i odwoływany uchwałą wspólników, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.
7. Księgowość
Pełna

Jak pozostać ryczałtowcem, chociaż zbliżam się limitu przychodów (150.000 €)?

Likwidując działalność gospodarczą zakładacie spółkę cywilną, (ale nie z małżonkiem). Działa to także na odwrót:, jeśli spółka cywilna chce pozostać na ryczałcie a grozi jej przekroczenie limitu przychodów zamyka działalność. Otwieracie nową działalność gospodarczą pod swoim nazwiskiem lub nową spółkę cywilną z nowym, (chociaż jednym) wspólnikiem. Spółki małżeńskie nie mogą tego zrobić w tym samym roku podatkowym.

Spółka cywilna założona przez dwie sp. z o.o. (osoby prawne)

Jeśli dwie sp. z o.o. istnieją, pełniąc tego typu usługi, to one założą dla Was Spółkę Cywilną. W nowej, Waszej spółce cywilnej, będziecie Pełnomocnikiem (prezesem) tej spółki i prowadzić będziecie działalność gospodarczą posiadając pełnię kompetencji. Założyciele przejmą prawną i finansową odpowiedzialność za księgowe rozliczenia Waszej firmy. Likwidując swoją działalność gospodarczą osoby fizycznej, znikacie dla ZUS-u i Urzędu Skarbowego jako przedsiębiorca (strona). W nowej firmie (s.c. 2 os. prawnych) jesteście pełnomocnikiem (nie pracownikiem).
Mając większe możliwości generowania kosztów zdecydowanie obniżacie podstawę opodatkowania. Oszczędzacie na podatku dochodowym, nie mówiąc już o możliwości zapłacenia tylko 9,5%, a nie 19%. Możecie, Wy i Wasi księgowi (tracą klienta), mieć wątpliwości, czy jest to możliwe. Kilkuset przedsiębiorców w Polsce z tego korzysta: nawet od kilkunastu lat. 
Jak wynika z analizy ofert, jednorazowy koszt uruchomienia firmy to szacunkowo: 650 zł (dla nieVATowca), 820 zł ( dla VATowca) Miesięczny koszt : od 400 zł netto. Czy to dużo?
Wszystko to działa bez zarzutu, jeśli działam zgodnie z prawem i terminowo opłacamy należności. Współpracując z najbardziej renomowanymi doradcami prawno-podatkowymi założycielskie osoby prawne wszystkim zainteresowanym przedsiębiorcom z całej Polski pomagają przekształcić obecną formę działalności w S.C. dwóch Spółek z o.o.

Ryczałt czy zasady ogólne (PKPiR)? [2]

1. Problem
Wszystko zależy od profilu działalności gospodarczej. Forma rozliczeń z Urzędem Skarbowym w formie ryczałtu wskazana jest w sytuacji, gdy znaczna część usługi/produktu to wkład własny. Gdy natomiast w cenie usługi/produktu przeważają koszty (materiały, robocizna itd.) bardziej wskazane jest opodatkowanie na zasadach ogólnych.
2. Przykład
Jeżeli osiągasz dochody mieszczące się w pierwszym przedziale (w 2013 r. 18%), to mając roczny przychód w wysokości np. 120 000 zł będzie opłacalne rozliczanie się ryczałtem, gdy koszty będą szacunkowo niższe niż 50%, 70%, 80% przychodu, dla działalności opodatkowanej odpowiednio wg stawek 8, 5% (usługi przedszkolne), 5, 5% (budowlanka), 3% (handel, gastronomia).

piątek, 14 maja 2010

Ryczałt czy zasady ogólne (PKPiR)? [1]

1. Co wybrać
Jednym z problemów, z jakim muszą zmierzyć się osoby fizyczne organizujące działalność gospodarczą jest wybór formy opodatkowania podatkiem dochodowym. Małe firmy mogą skorzystać albo z opodatkowania ryczałtowego ( w tym karty podatkowej), albo z podatkowej książki przychodów i rozchodów (PKPiR). W zależności od rodzaju prowadzonej działalności, skali tej działalności oraz poziomu kosztów należy wybrać rozwiązanie najbardziej opłacalne.
2. Porównanie uproszczone 
WyszczególnienieRyczałtPKPiR
Przychodyprzewidziane w ustawiewszystkie przychody
Kosztynie uwzględniawszystkie koszty
uzyskania przych.
Podstawa opodatkowaniaprzychóddochód
(przychody-rozchody)
Stawka podatku3%-20%*progresywny:
18% lub 32%
lub
liniowy 19%
Limit przychodu150.000 €1.200.000 €
Podatek dochodowyzawszetylko w przypadku dodatniego wyniku finansowego
Comiesięczne deklaracje podatku dochodowegoNIENIE
Comiesięczne deklaracje VAT-7 (dotyczy płatników VAT)TAKTAK
Rodzaj prowadzonych ewidencji- Ewidencja przychodów
- Ewidencja podatku od towarów i usług
- Ewidencja środków trwałych
- Ewidencja wyposażenia
- Ewidencja przychodów
- Ewidencja kosztów
- Ewidencja podatku od towarów i usług
- Ewidencja środków trwałych
- Ewidencja wyposażenia
Dla kogo-osoby fizyczne
prow. indywidualną
dział. gosp.
-spółki cywilne osób fiz.
-spółki jawne
-spółki partnerskie
-osoby fizyczne
prow. indywidualną
dział. gosp.
-spółki cywilne osób fiz.
-spółki jawne
-spółki partnerskie
* Stawki opodatkowania ryczałtowego na 2012 rok
  • 3% - działalność gastronomiczna, handlowa, rybołówstwo
  • 5,5% - działalność wytwórcza, roboty budowlane, transport
  • 8,5% - przychody z tytułu najmu lub dzierżawy (do równowartości 4.000 €), działalność usługowa
  • 17% - hotele, pośrednictwo przy sprzedaży samochodów, motocykli i części do samochodów i motocykli, pośrednictwo w handlu hurtowym
  • 20% - przychody związane z wykonywaniem wolnych zawodów
Pełna lista stawek ryczałtu  z lat poprzednich znajduje się tutaj.
3. Zalety i wady
Ryczałt
zalety:
- niskie stawki podatku ryczałtowego
- niski stopień skomplikowania ewidencji księgowych
- łatwość wyliczenia podatku dochodowego, jeśli wiemy jakie przychody uzyskamy
wady:
- nie uwzględnia kosztów uzyskania przychodu
- konieczność zapłaty podatku dochodowego także w przypadku straty
Księga przychodów
zalety:
- podatek od faktycznie osiągniętego dochodu
- uwzględnia koszty uzyskania przychodu
- w przypadku straty nie ma podatku dochodowego
wady:
- wyższa stawka podatku dochodowego niż przy ryczałcie
- większy stopień skomplikowania ewidencji księgowych
4. Ryczałt w  2012 r.
W roku 2012 r. obowiązują następujące wskaźniki:
  • limit przychodów, uprawniających do opodatkowania ryczałtowego, do 150.000 Euro rocznie (limit dotyczy firm już funkcjonujących na rynku, a nie dopiero startujących).
  • jeśli firma przekroczy limit we wrześniu, nie traci prawa do ryczałtu od razu, tylko dopiero w kolejnym roku.
  • podatnicy, którzy przekroczą limit ryczałtu, będą musieli rozliczać się wg progresywnych stawek podatku dochodowego.
  • w deklaracjach podatkowych PIT za rok 2011 składanych w 2012 r. wpisujemy numer PESEL zamiast numeru NIP.
  • prawo do kwartalnych zaliczek jeśli kwota przychodów z działalności, nie przekroczy równowartości 25 tys. euro.
5. PODSUMOWANIE Jak wynika z powyższego zestawienia, z ryczałtu powinny skorzystać firmy, które:
  • Mają niewielkie koszty własne działalności (0%-50% przychodów) - głównie firmy prowadzące działalność usługową
  • Oczekują rocznych przychodów nie większych niż 150.000 €)
Książkę przychodów powinny natomiast wybrać firmy, które:
  • Mają wysokie koszty własne działalności (50%-100% przychodów)
  • Oczekują rocznych przychodów większych niż 150.000 €
Należy przy tym zauważyć, że powyższa zależność dotyczy tylko przedsiębiorstw, które prowadzą działalność opodatkowaną niskimi stawkami ryczałtu: 3%-8,5%. Jeżeli prowadzimy działalność, dla której ustawa przewiduje stawki ryczałtu 17% lub 20%, właściwie zawsze korzystniejsza będzie dla nas książka przychodów i podatek liniowy 19% Ciekawe linki: http://www.podatki.biz/kalkulatory/ryczalogolne.php5

środa, 5 maja 2010

Podstawowe zasady zachowania czyli Netykieta cześć 4. SEO

Black Hat SEO – działania łamiące reguły wyszukiwarki. Celem jest podniesienie pozycji w tzw. „wynikach organicznych” w maksymalnie szybkim tempie poprzez używanie niedozwolonych metod: oszukiwanie algorytmu, wprowadzanie słów kluczowych sprzecznych z treścią witryny, stosowanie ukrytych warstw czy tzw. cloaking: serwowanie robotom wyszukiwarek specjalnie spreparowanej wersji strony.

Buduj strony dla użytkowników, nie dla wyszukiwarek!


Łamanie zasad nie pozostaje jednak bezkarne. Zwykle witryna eliminowana jest na pewien okres z wyników wyszukiwania. Pozycje w naturalnych wynikach wyszukiwania spadają o kilkadziesiąt (do pozycji 80-90). "Filtr" jest poważnym ostrzeżeniem spowodowany używaniem niedozwolonych technik np. pozyskiwania linków, które kierują na naszą stronę (np. poprzez spamowanie w komentarzach na blogach bądź forach itp.). Surowszą karą jest tzw. ban, czyli karne usunięcie witryny z wyszukiwarki.

Na efekty należy spokojnie poczekać pewien okres. Taka komunikacja zaczyna być również akceptowana przez samych klientów.

Top 100 reklamy