Szkoła neoklasyczna strategii

Rozwój szkoły neoklasycznej w latach 50-tych i późniejszych był odpowiedzią na tworzenie hermetycznej uniwersyteckiej szkoły zarządzania. Celem neoklasyków było zmniejszenie dystansu między praktyką a nauką. Ważnym tego narzędziem jest prosty język, zrozumiały dla praktyków zarządzania. Za warunek efektywności zarządzania uważali oparcie go o doświadczenie. Szkoła neoklasyczna grupuje wybitnych praktyków zarządzania (m.in. dyrektorów wielkich przedsiębiorstw i doradców organizacyjnych), którzy mają bogate doświadczenia. Określana jest często jako „szkoła empiryczna”. Neoklasycy dostarczali porady, zasady, opisy, wytyczne racjonalnego zarządzania przedsiębiorstwem. Neoklasycy rozwijają wiedzę dotyczącą umiejętności kierowniczych.

Tezy

• Zarządzanie dotyczy przede wszystkim ludzi.
• Zarządzanie jest głęboko osadzone w kulturze.
• Zarządzanie wymaga prostych i zrozumiałych wartości, celów działania i zadań, jednoczących
• uczestników organizacji.
• Zarządzanie powinno doprowadzić do tego, by organizacja była zdolna do uczenia się.
• Zarządzanie wymaga komunikowania się.
• Zarządzanie wymaga rozbudowanego systemu wskaźników.
• Zarządzanie musi być jednoznacznie zorientowane na podstawowy i najważniejszy rezultat, jakim jest zadowolony klient.

Tematyka: strategia, szkoła neoklasyczna, szkoły