Rozwój szkoły neoklasycznej w latach 50-tych i późniejszych był odpowiedzią na tworzenie hermetycznej uniwersyteckiej szkoły zarządzania. Celem neoklasyków było zmniejszenie dystansu między praktyką a nauką. Ważnym tego narzędziem jest prosty język, zrozumiały dla praktyków zarządzania. Za warunek efektywności zarządzania uważali oparcie go o doświadczenie. Szkoła neoklasyczna grupuje wybitnych praktyków zarządzania (m.in. dyrektorów wielkich przedsiębiorstw i doradców organizacyjnych), którzy mają bogate doświadczenia. Określana jest często jako „szkoła empiryczna”. Neoklasycy dostarczali porady, zasady, opisy, wytyczne racjonalnego zarządzania przedsiębiorstwem. Neoklasycy rozwijają wiedzę dotyczącą umiejętności kierowniczych.
Tezy
- Zarządzanie dotyczy przede wszystkim ludzi.
- Zarządzanie jest głęboko osadzone w kulturze.
- Zarządzanie wymaga prostych i zrozumiałych wartości, celów działania i zadań, jednoczących
- uczestników organizacji.
- Zarządzanie powinno doprowadzić do tego, by organizacja była zdolna do uczenia się.
- Zarządzanie wymaga komunikowania się.
- Zarządzanie wymaga rozbudowanego systemu wskaźników.
- Zarządzanie musi być jednoznacznie zorientowane na podstawowy i najważniejszy rezultat, jakim jest zadowolony klient.
0 komentarzy:
Prześlij komentarz